व्यवसायमा राम्रो वातावरण छैन । सरकारको पक्षबाट कुनै सहयोग छैन । सामान उधारोमा बिक्री गर्नु पर्छ । समयमा पैसा आउँदैन । सरकारको तर्फबाट पनि सहयोग मिलेको छैन । जस्तै गाडीमा तरकारी बिक्री गर्न जानुपर्दा ट्राफिकले गाडी चल्न दिन्न । यस्ता समस्या धेरै छन् । सामान्य रुपमा दैनिक उपभोग्य तरकारीजस्तो चिजलाई बिक्री गर्न निर्वाध रुपमा दिनु पर्नेमा सरकारले नै तरकारी बोक्ने गाडीलाई विहान ९ बजेदेखि ११ बजे र त्यसपछि ३ बजेदेखि ७ बजेसम्म गुड्न नै दिन्न । यस्ता समस्या दैनिक उपभोग्य समान ढुवानीमा लगाउनु हुन्न भन्ने लाग्छ ।

यहाँ आउने ग्राहकहरुले वाचिपा (कुखुराको भुत्ला र मासु मिलाएर पोलेर बनाएको परिकार), याङ्गवेन (सुंगुरको मासुमा सुंगुरकै रक्ती र झ्याउ मिलाएर बनाएको परिकार), किनिमा (भटमासलाई उसिनेर एक सातासम्म खाँदेर बनाएको परिकार) र यहाँ किराँती थाली अर्थात स्थानीय रैथाने परिकारका सबै खाना बनाउने गरेकी छु ।

यसले नेपालमा रहेका परिवारलाई बिनाशकारी आर्थिक र भावनात्मक असर पारेको छ, जसले प्रायः आफ्नो आयको मुख्य स्रोत गुमाउँछन् र आफ्ना प्रियजनको भाग्यको बारेमा निरन्तर डर र अनिश्चिततामा बाँचिरहेका हुन्छन् । नेपाल भित्रको आर्थिक कमजोरीलाई बाह्य शक्तिहरूले दुरुपयोग गर्दा यो भर्तीमा संकट सिर्जना भएको छ, जसले प्रभावित परिवारहरूको लागि मानवीय संकट निम्त्याएको छ । यस्ता भ्रामक कथाहरूले नेपाली नागरिकका लागि बिदेशमा रोजगारीका अवसरहरूबारे थप जनचेतना र नियमनको आवश्यकतालाई उजागर गर्दछ।

नेपालले पटक– पटक राजनीतिक परिवर्तनका लहरहरू देखेको छ । तर, परिवर्तनको सार्थक अनुभूति जनताले कत्तिको गरेका छन् ? सामाजिक–आर्थिक स्तरमा सुधार नआउँदा जनता निराश, आक्रोशित र प्रश्नार्थ बनेका छन् । विशेष गरी युवा पुस्ता अब निष्क्रिय दर्शकमात्र बस्न चाहँदैन, बरु निर्णय प्रक्रियामा हस्तक्षेप गर्ने मुडमा देखिन्छ।

देशको वर्तमान परिस्थितिले राजनीतिक धारहरूको पुनर्संरचनाको संकेत गरिरहेको छ। समाजवादी धारहरू आपसी टकरावको शिकार भइरहँदा पूँजीवादी धारा र पुनरुत्थानवादी शक्तिहरूबीच सम्भावित गठजोडको संकेत देखिन थालेको छ। यस्तो अवस्थामा प्रश्न उब्जिएको छ, नेपालले कुन आर्थिक मार्ग अवलम्बन गर्ने ? नेपाली अर्थतन्त्रलाई समाजवादी सिद्धान्तअनुरूप आत्मनिर्भर बनाउने कि पूँजीवादी मोडेललाई नै स्वीकार्दै जाने ?